บทที่ 2 หย่าร้าง
คำพูดประชดประชันง่ายๆ แต่ในใจของพิมพ์รวีกลับรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเสียก่อน
ไม่มีใครรู้ว่าพิมพ์รวีรักชาลส์
ถึงแม้ว่าในตอนแรกเธอจะเป็นฝ่ายใช้สัญญาแต่งงานบังคับให้เขาแต่งงานกับเธอ แต่เธอก็เคยแอบดีใจอยู่นานที่ได้เป็นภรรยาของเขา
แต่หลังจากที่ชาลส์แต่งงานกับเธอ เขากลับมองเธอเป็นแค่ของตกแต่งบ้านชิ้นหนึ่งอย่างสิ้นเชิง
อย่าว่าแต่จะแตะต้องตัวเธอเลย แค่มองหน้าเธอนานอีกหน่อยก็ยังรู้สึกรำคาญ
ตระกูลพูนประสิทธิ์คอยเร่งรัดให้เธอมีทายาทอยู่ตลอดเวลา ทางฝั่งคุณตาก็หวังว่าจะได้อุ้มเหลนเร็วๆ
ในตอนแรกเธอเข้าใจว่าเขาถูกบังคับให้เลิกกับคนรักแรกอย่างกะทันหัน ในใจจึงมีความขุ่นเคือง เธอจึงไม่ถือสาหาความเขา
แต่คืนนี้เพิ่งจะรู้ ที่แท้เขาก็เก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้อินทิรา
ให้ตายสิ... ช่างน่าสมเพชสิ้นดี!
แต่งงานกันแล้ว จะมารักษาความบริสุทธิ์บ้าบออะไรกัน
ยังไงก็เป็นของมือสองอยู่ดี!
ยิ่งพิมพ์รวีคิดก็ยิ่งอัดอั้นตันใจ และยิ่งอัดอั้นตันใจมากเท่าไหร่ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ยิ่งสดใสมากขึ้นเท่านั้น
“ถ้าคุณแข็งตัวไม่ได้จริงๆ ฉันก็ไม่ว่าอะไรถ้าจะทำเด็กหลอดแก้ว หรือถ้าคุณไม่รังเกียจที่จะเป็นพ่อของลูกคนอื่น ฉันก็ไปหาคนมาทำลูกให้ได้เหมือนกัน คุณก็รู้นี่ คุณปู่บอกว่าเงื่อนไขแรกที่จะให้สิทธิ์ในการสืบทอดแก่คุณคือต้องมีลูก หลังจากวันนี้ไป คุณยังมีเวลาอีกสองเดือน ลองไปคิดดูดีๆ นะ”
“ยังไงซะ เพื่อหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์คุณยังยอมประนีประนอมแต่งงานกับฉันได้เลย การยอมมีลูกกับฉันอีกสักอย่างเพื่อสิทธิ์ในการบริหารก็คงไม่เป็นไรหรอก ฉันเป็นคนใจกว้างนะ ขอแค่คุณทำหน้าที่ให้สำเร็จ หลังจากนั้นอยากจะไปเล่นสนุกที่ไหน จะเลี้ยงเพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิงไว้กี่คนฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก...”
พิมพ์รวียังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกชายหนุ่มที่ลุกขึ้นพรวดพราดบีบคางแล้วผลักไปด้านหลัง
เก้าอี้เอนไปด้านหลังจนชนกับเคาน์เตอร์ด้านหลัง ถึงจะทรงตัวอยู่ได้
ดวงตาของชายหนุ่มดำสนิทน่ากลัว เปล่งประกายเย็นเยียบ
“พิมพ์รวี มองฉันเป็นแค่เครื่องมือผลิตลูก เธอกล้าดียังไง?”
เธอกล้าดียังไงน่ะเหรอ?
ทำไมเธอถึงจะไม่กล้าล่ะ?!
ตอนที่บ้านคุณตาเกิดเรื่อง เธอยังกล้าถือสัญญาแต่งงานไปที่บ้านเพื่อบังคับให้เขาแต่งงานกับเธอเลย แล้วจะมีอะไรที่เธอไม่กล้าทำอีกล่ะ?
พิมพ์รวีหลับตาลง อดทนต่อความอึดอัดที่เท้าทั้งสองข้างลอยอยู่กลางอากาศ “จะทำเด็กหลอดแก้ว จะยืมท้องคนอื่น หรือจะทำเองกับฉัน คุณเลือกมาสิ!”
ชาลส์ก้มหน้าลงมองใบหน้าที่เย็นชาและเยาะเย้ยนั้น ในแววตามีอารมณ์มากมายผุดขึ้นมา
กี่ปีแล้วนะ ที่เขาไม่เคยถูกใครข่มขู่แบบนี้มาก่อน
ชาลส์โกรธจนหัวเราะออกมา “จะมีลูกกับฉัน เธอน่ะไม่คู่ควร!”
พิมพ์รวีก็ยิ้มเช่นกัน ดวงตาเรียวสวยดุจจิ้งจอกหรี่ลงจนเรียวยาว เปล่งประกายแวววาวเฉียบคม
“ได้เหมือนกัน!”
เธอยื่นมือออกไปผลักชายหนุ่มออก แล้วถ่ายน้ำหนักมาด้านหน้าพร้อมกับเก้าอี้ที่กลับมาตั้งตรง
ทันทีที่เท้าแตะพื้น เธอก็ลุกขึ้นยืนทันที เปิดกระเป๋าแล้วหยิบกระดาษปึกหนึ่งปาใส่หน้าชาลส์
“งั้นก็หย่ากันเลยสิ พอดีเพื่อนๆ ของคุณก็อยู่กันพร้อมหน้า จะได้เป็นพยาน ไอ้ขยะที่นอกใจแล้วยังไม่มีปัญญาทำลูกอีก ฉันก็ไม่อยากได้แล้วเหมือนกัน!”
ไม่มีใครรู้ว่าพิมพ์รวีต้องใช้ความกล้าหาญมากแค่ไหนในการพูดประโยคนี้ออกมา
ใบหย่าฉบับนี้อยู่ในกระเป๋าของเธอมานานมากแล้ว ตั้งแต่ครั้งที่ 99 ที่เธอยั่วยวนชาลส์ไม่สำเร็จ เธอก็เตรียมมันไว้แล้ว
เธอรักชาลส์ แต่ก็คงได้แค่นี้
เธอเดินเข้าหาเขาเก้าสิบเก้าก้าว แต่เขากลับไม่ยอมแม้แต่จะเดินก้าวสุดท้ายออกมา
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาไม่ควรใช้อินทิรามาทำให้เธออับอาย
ด้วยบารมีของตระกูลพูนประสิทธิ์ ชาลส์จึงเป็นผู้นำในแวดวงสังคมมาตั้งแต่เด็กจนโต
ประกอบกับเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ ก็เข้ามาบริหารบริษัท ค่อยๆ พัฒนาบริษัทพูนประสิทธิ์จนกลายเป็นบริษัทข้ามชาติ และก้าวขึ้นสู่ระดับแนวหน้าของโลก
นานมากแล้วที่ไม่มีใครกล้าเอาของปาใส่หน้าเขาต่อหน้าธารกำนัล
แถมยังทำต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้
บรรยากาศในห้องจัดเลี้ยงพลันเย็นเยียบราวกับจะจับตัวเป็นน้ำแข็ง มีเพียงอินทิราคนเดียวที่ตื่นเต้นจนเก็บอาการไม่อยู่
เธอแสร้งทำเป็นไกล่เกลี่ย “พี่คะ ทำไมพี่ถึงพูดเรื่องหย่ากับพี่เขยต่อหน้าคนเยอะแยะแบบนี้ล่ะคะ นี่มันเหมือนเอาหน้าพี่เขยไปเหยียบไว้กับพื้นนะคะ! รีบขอโทษพี่เขยเถอะค่ะ เรื่องหย่าก็ลืมๆ มันไปเถอะ!”
“ถ้าพี่โกรธเรื่องที่ฉันล้อเล่นเมื่อกี้ งั้นฉันขอโทษพี่นะคะ อย่าให้ฉันมาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์ของพี่สองคนต้องมีปัญหากันเลย ไม่งั้นบาปของฉันคงจะหนักหนาสาหัสจริงๆ!”
“แล้วเธอเป็นตัวอะไร ถึงมีสิทธิ์มาส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของฉันกับเขาได้”
พิมพ์รวีมองอินทิราตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้าดูแคลน “ไปไกลๆ เลยไป ที่นี่ไม่มีที่ให้เธอพูด!”
อินทิราทำหน้าเจื่อนๆ ตาแดงก่ำแล้วเงียบไป แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น
พิมพ์รวี เธอก็อวดดีไปเถอะ ยิ่งเธออวดดีมากเท่าไหร่ ชาลส์ก็จะยิ่งเกลียดเธอมากขึ้นเท่านั้น
“ชาลส์ ถ้าอยากหย่าก็รีบเซ็นสิ เรื่องบนเตียงก็ห่วย จะหย่าก็ยังอืดอาดยืดยาดอีก คุณยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่าเนี่ย!”
อินทิราทนไม่ไหว กระโดดออกมาพูดปกป้องชาลส์
“พี่คะ พี่พูดแบบนี้มันใจร้ายเกินไปแล้วนะคะ พี่เขยเป็นผู้ชายนะคะ การที่พี่ทำลายศักดิ์ศรีความเป็นชายของเขาแบบนี้ มันก็เกินไปหน่อยแล้ว!”
พิมพ์รวีหัวเราะเยาะ สายตาสำรวจมองไปมาระหว่างคนทั้งสอง "ทึ่มทึ่ม เขายังมีศักดิ์ศรีลูกผู้ชายเหลืออยู่อีกเหรอ?! ยังไงล่ะ เธอเคยลองแล้วเหรอ?"
ถ้าเคยลองจริงๆ ล่ะก็ ในข้อตกลงแบ่งสินสมรสตอนหย่า เธอจะได้เรียกร้องเพิ่มอีกก้อนโตเลย
เพราะการนอกใจระหว่างสมรส สามารถฟ้องให้เขาสละทรัพย์สินสมรสทั้งหมดในระหว่างการหย่าร้างได้เลย!
ใบหน้าของอินทิราแดงก่ำขึ้นมาทันที เธอเหลือบมองชาลส์ด้วยสายตาเขินอาย
เธอก็อยากจะลองอยู่หรอก!
เพราะชาลส์คือผู้ชายในฝันของเธอมาตั้งแต่เด็กจนโต
น่าเสียดาย...
อินทิรากำหมัดแน่น “พี่ไม่ต้องมาใส่ร้ายฉันแบบนี้หรอกนะ วางกับดักฉัน ฉันกับพี่เขยเราบริสุทธิ์ใจต่อกัน”
พิมพ์รวีเยาะเย้ย “บริสุทธิ์ใจแบบนั่งตัก เล่นจูบกันน่ะเหรอ? แบบนั้นมันก็บริสุทธิ์ใจจริงๆ นั่นแหละ!”
ใบหน้าของอินทิราเปลี่ยนเป็นสีเขียวทันที
ชาลส์มองพิมพ์รวีด้วยรอยยิ้มเย็นชา แววตาของเขามืดมนน่ากลัว “อยากหย่าขนาดนั้นเลยเหรอ ยังไงล่ะ มีคนอื่นข้างนอกแล้วรึไง?”
“จะมีหรือไม่มีมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณแล้ว ต่อให้ตอนนี้ไม่มี หย่าเสร็จก็มีได้!” พิมพ์รวีหรี่ตาขึ้น ดวงตาหงส์โค้งเป็นรูปสวยงาม
ความปรารถนาของคุณตา เธอยังต้องหาวิธีทำให้สำเร็จ
คางคกสามขาน่ะหายาก แต่ผู้ชายสองขามีอยู่ถมไป
ถึงแม้การจะหาคนที่ยอดเยี่ยมกว่าชาลส์อาจจะยาก แต่การหาคนที่พอๆ กันก็น่าจะหาได้อยู่!
“แล้วอีกอย่าง การหย่าครั้งนี้ ฉันก็กำลังทำเพื่อคุณนะ คุณมีอะไรไม่พอใจอีกล่ะ? หรือว่าคุณไม่อยากให้สถานะกับคนรักแรกของคุณ อยากให้เธอเป็นเมียน้อยในเงามืดไปตลอดชีวิตหรือไง?”
"쯧쯧쯧 ดูสิ ผู้ชายก็เป็นแบบนี้แหละ..."
น้ำเสียงที่แฝงความหมายลึกซึ้งทำให้อินทิราหน้าเปลี่ยนสี เธอหน้าซีดเผือดมองชาลส์ด้วยความหวังและความกังวล
น่าเสียดายที่ชาลส์ไม่แม้แต่จะชายตามองเธอ เขายังคงจ้องพิมพ์รวีเขม็ง ราวกับจะมองให้ทะลุปรุโปร่ง
หลังจากนั้นครู่ใหญ่ เขาก็เอ่ยปากช้าๆ “หย่าก็ได้!”
“ไหนบอกว่าโตมาในกองไพ่ ถ้าชนะฉันได้ ฉันจะเซ็นให้!”
ชาลส์ยกไพ่บนโต๊ะขึ้น ดวงตาที่หรี่ลงเผยให้เห็นอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา
พิมพ์รวีไม่พูดอะไร เพียงแค่มองเขาแล้วยิ้ม
รอยยิ้มนั้นเย็นชาและแฝงไปด้วยความดูแคลนและเย้ยหยันที่บอกไม่ถูก
“อะไรกัน กลัวแล้วเหรอ?”
ชาลส์โยนไพ่กลับลงบนโต๊ะ มุมปากตกแสดงความดูถูก
“คิดจะเล่นเกมยั่วให้อยากแล้วจากไปกับฉันเหรอ พิมพ์รวี เธอยังอ่อนหัดไปหน่อยนะ”
พิมพ์รวีหัวเราะอย่างเย็นชา “จำคำพูดของคุณไว้ให้ดีนะ แพ้แล้วอย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งล่ะ!”
พูดจบ เธอก็ยกมือขึ้นถอดเสื้อโค้ทที่สวมอยู่ออก
พิมพ์รวีเพิ่งมาจากงานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่ภรัณยูโดยตรง บนตัวยังคงสวมชุดเดรสสีแดงสดจากงานเลี้ยง
นั่นคือชุดออกรบที่เธอเลือกมาเป็นพิเศษสำหรับตัวเอง ดีไซน์เปิดหลังโชว์แผ่นหลัง เผยให้เห็นกระดูกสะบักที่สวยงามราวกับปีกผีเสื้อและผิวขาวเนียนละเอียดผืนใหญ่
ดีไซน์รัดรูปช่วงเอวขับเน้นให้เห็นเอวคอดกิ่วจนแทบจะโอบได้ด้วยมือเดียว ส่วนหน้าอกอวบอิ่มก็มีส่วนโค้งเว้าที่สวยงาม
เธองดงามราวกับนางปีศาจ ทุกอิริยาบถล้วนสะกดลมหายใจของผู้คน
สายตาของผู้ชายในงานต่างจับจ้องไปที่เธอเป็นตาเดียว!
ของล้ำค่าขนาดนี้ พี่ชาลส์ทนเมินเฉยไม่แตะต้องเธอมาหลายปีได้ยังไง?
คงไม่ได้ไร้น้ำยาจริงๆ ใช่ไหม?!
หลายคนใจกล้าพอที่จะเหลือบมองไปยังส่วนที่ไม่สามารถบรรยายได้ของชาลส์โดยไม่รู้ตัว
ใบหน้าของชาลส์ดำคล้ำราวกับหมึกในทันที
สายตาของเขาจับจ้องไปที่พิมพ์รวี มือที่วางอยู่บนโต๊ะกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน
อินทิราเห็นทุกอย่าง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาจนแทบลุกเป็นไฟ!
อีนังตัวแสบนี่ ทั้งๆ ที่โตมาในต่างจังหวัด แต่ผิวพรรณกลับเนียนลื่นเหมือนผ้าไหม
หน้าตาก็เหมือนนางจิ้งจอก รู้จักแต่จะยั่วยวนผู้ชาย
ช่างต่ำช้าจริงๆ!
พิมพ์รวีนั่งลงที่โต๊ะ เอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย แล้วเล่นไพ่ตรงหน้าอย่างไม่ใส่ใจ “อยากเล่นแบบไหนล่ะ? 21 แต้ม? 24 แต้ม? หรือเท็กซัสโฮลเด็ม?”
เพื่อนๆ ของชาลส์มองหน้ากัน ไม่เลวเลยนี่ พิมพ์รวีฟังดูเหมือนจะรู้จริง!
“21 แต้มแล้วกัน ยากกว่านี้กลัวเธอจะแพ้ยับเยิน!”
พิมพ์รวีแสยะยิ้มอย่างมีเสน่ห์ แล้วเริ่มสับไพ่
นิ้วของเธอขาวเรียวยาวราวกับต้นหอม
ไพ่ทั้งห้าสิบสี่ใบถูกเล่นอย่างคล่องแคล่วด้วยสิบนิ้วของเธอ ลีลาลูกเล่นมากมายจนแม้แต่บรรดาลูกคนรวยที่เล่นไพ่จนชินในที่นั้นยังอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ
สุดยอดไปเลย!
แค่ฝีมือการสับไพ่แบบนี้ พิมพ์รวีก็เป็นเซียนไพ่ตัวยงแล้ว!
แม้แต่ชาลส์เอง แววตาที่มองพิมพ์รวีก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
พิมพ์รวีเล่นไพ่เป็นจริงๆ เหรอ? เธอไปเรียนมาจากไหน?
เมื่อสับไพ่เสร็จ พิมพ์รวีก็โน้มตัวไปข้างหน้า แจกไพ่ให้ชาลส์หนึ่งใบ
ส่วนโค้งเว้าลึกถูกเปิดเผยอย่างเต็มที่จากการโน้มตัวลง ทุกคนต่างพากันกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
ใบหน้าของชาลส์ดำคล้ำลงทันที
